رمان کوری، روایت داستانی است که در آن افراد شهر به طرز عجیبی یکی بعد از دیگری کور می شوند و به اصطلاح، کوری شایع می شود و هاله ای سفید، جلوی چشم افراد، بعد از کور شدن ظاهر می شود. نکته ظریف این رمان، عدم استفاده از نام های مشخص می باشد. خیابان ها نام ندارند. افراد نام ندارند. برای مثال نام افراد داستان به صورت دکتر، دختری که عینک دودی داشت، پسرک لوچ و … نام گذاری شده اند. تنها با مطالعه چند صفحه ابتدایی این کتاب، جذب آن خواهید شد.

همانطور که پیش تر اشاره شد، شخصیت های داستان نام ندارند. با این وجود خواننده اصلا سردرگم نمی شود و این یکی از ویژگی های بارز داستان است و میتوانید به راحتی با شخصیت ها ارتباط برقرار کنید. رفتن به زمان گذشته و آینده در خیال شخصیت ها یکی دیگر از ویژگی های جذاب و زیبای رمان است.

ساراماگو خود درباره رمانش می گوید: «این کوری واقعی نیست، تمثیلی است. کورشدن عقل و فهم انسان است. ما انسان‌ها عقل داریم و عاقلانه رفتار نمی‌کنیم…» همانطور که از گفته خود نویسنده پیداست او باور به عدالت اجتماعی و استفاده از عقل به همراه تزکیه روح و جسم را در رمان کوری مطرح کرده است. رمان کوری در سال ۱۹۹۸ برنده جایزه نوبل شد.

ژوزه ساراماگو در بخش های مختلف کتاب از کلمات چندپهلو استفاده می نماید. در واقع او می خواهد به ما بگوید این کوری، کوری واقعی نیست. کوری است که جامعه دچار آن شده است. همانطور که از جمله زن دکتر، در انتهای داستان پیداست که می گوید: «فکر نمی‌کنم ما کور شدیم. فکر می‌کنم ما کور هستیم. کور، اما بینا. کورهایی که می‌توانند ببینند، اما نمی‌بینند»