وابی سابی، یک اصطلاح ژاپنی است که از دو کلمه وابی به معنای ستایش و زیبادیدن اندوه و فقر و سادگی و سابی به معنای ستایش و زیبادیدن پیری و کهنگی و تنهایی و دلتنگی ساخته شده است. البته این اصطلاح، صرفا یک مفهوم زیبا شناسی نیست، بلکه فراتر از آن است. در واقع این مفهوم به معنای پذیرش ناپایداری و زودگذر بودن زندگی و پذیرش نواقص، میباشد.

نکته جالب درمورد این مفهوم این است که بسیاری از افراد بصورت ناخودآگاه از این مفهوم در زندگی آگاهند اما آن را در قالب این اصطلاح نمیشناسند. بنا بر گفته بث کمپتون، نویسنده این اثر: «یکی از برگ‌های سرخ‌رنگِ اَفرای ژاپنی را که لبه‌هایش چروک شده، برمی‌دارم. این برگ خشک و چروکیده گنجینه‌ای است؛ مثل پشتِ دستان مادربزرگ. فضایی درون قلبم گشوده می‌شود. احسای می‌کنم همین الان هرچه بخواهم دارم. از صمیم قلب، خشنودم اما گاه این احساس، رنگِ اندوه نیز به خود می‌گیرد، زیرا می‌دانم این لحظه زودگذر هرگز برنمی‌گردد. دنیای وابی‌سابی همین است.»

این مفهوم و این سبک از زندگی، نگاه جدید و ویژه ای به زندگی انسان میدهد. استرس ها و اضطرابهای زندگی روزانه در پناه این مفهوم رنگ میبازند. کارهای سخت ذهنی و بدنی، به دست آوردن چیزهای مادی و … در ورای این اصطلاح و به لطف این مفهوم، آرامش زندگی انسان را سلب نمی نمایند.