امروزه تاریخ نگاران و پژوهشگران، اصطلاحی را به کار میبرند که از یک فیلسوف آمریکایی به نام جورج سانتایانا نقل شده است. او میگوید: کسانیکه نمیتوانند گذشته را به خاطر بیاورند، محکوم به تکرار آنند. این سخن بزرگ در دوران استعمارگری و امپریالیسم بیشتر از هر دوره دیگری خود را نمایان ساخته است.

استعمارگری، به معنای سلطه و فرمانروایی مستقیم سیاسی _ تحمیلی یک کشور بر روی کشور دیگری است که این به معنای آن است که کشور استعمارگر، میتواند مهاجرانی از کشور خود را به سوی سرزمین استعمارشده بفرستد. نمونه‌های آن مستعمراتی است که بریتانیا در سده هفتم در ماساچوست، ویرجینیا و جاماییکا، در ۱۸۴۱ در نیوزیلند (زلاندنو) و در ١٩١٤ در نیجریه بنا کرد. بنابراین استعمارگر و امپراتوری‌گری (امپریالیسم) پیوند نزدیکی با هم دارند و تعجبی ندارد که این دو مفهوم عمدتاً به یک معنا گرفته شوند.

کتاب عصر استعمارگری، اثر دان ناردو، داستان تاریخ طولانی استعمارگری در جهان و نیز پایان آن را تعریف مینماید. در طول تاریخ، کشورهایی قدرتمند، نفوذ خود را از طریق مسائل اقتصادی و تهدید بر سایر کشورها اعمال نموده اند. به استعمارگری در عصر مدرن که مربوط به اواخر سده پانزدهم میباشد نیز دراین کتاب با نثری روان اشاره و پرداخته شده است. همیشه کشورهای سلطه گر و استعمار کننده، کشورهای دیگر را وابسته به خود میدارند و آنها را به زیر دین خودشان میکشانند. اما سرشت انسانی نمیتواند این مسئله را بپذیرد که دیگر کشورها برای سرنوشت وی تصمیم گیری نمایند و دیر یا زود به این نتیجه میرسند که باید خود را از شر سلطه گر خلاص کنند.