عشق، یکی از کلماتی است که به گوش بسیاری از افراد به عنوان چیزی مقدس و پر از رمز و راز به نظر می‌رسد؛ انگار که این کلمه به چیزی خیال‌انگیز و افسانه‌ای اشاره می‌کند؛ یک مفهوم بزرگ و فوق‌العاده که برای تجربه آن نیاز به تلاش و قربانی‌های فراوانی داریم. این تصور اسطوره‌ای از عشق، که می‌توان آن را به عنوان “رویاپردازی” هم نامید، در بیشتر فرهنگ‌های انسانی رایج و مشهود است. هنوز هم، همین نگرش باستانی به عشق است که در ادبیات و هنرهای دیگر به طور قابل توجهی، حاکم است. ما هنوز علاقه‌مند هستیم که عشق را به عنوان یک مفهوم مبهم و پر از راز ببینیم. شاید به این دلیل که اینطور می‌توانیم از بار واقعیت و مسئولیت‌هایی که با آن همراه است دوری کنیم؛ واقعیتی که عشق، نه الهی است و نه چیزی غیر قابل درک؛ بلکه به سادگی، یک احساس انسانی است مانند سایر احساسات که می‌توانیم با آن مواجه شویم و باید آن را یاد بگیریم.

در کتاب عشق‌ورزی جسورانه، خواننده با مباحث مهمی روبرو می‌شود که پیش تر ذکر شد. دکتر الکساندرا اچ. سالومون در این کتاب آموزنده، عشق را به عنوان یک مهارت اکتسابی توصیف کرده است؛ یک توانایی که می‌توان با بررسی بخشی از اصول روانشناسی به سادگی آن را یاد گرفت و به کار برد. به عبارتی، طبق گفته الکساندرا اچ. سالومون، عشق نه “به صورت تصادفی رخ می‌دهد” و نه ناگهانی “از آسمان پیدا می‌شود!”؛ بلکه به مرور زمان و در طی فرایندهایی که در هر رابطه بین دو نفر بالغ وجود دارد، “ساخته و پرداخته” می‌شود.

مفهوم اصلی کتاب عشق‌ورزی جسورانه این است که برای رسیدن به یک رابطه عاشقانه مطلوب، لازم است قبل از هر چیزی، پیچیدگی‌ها و خصوصیات شخصیت خود را بشناسیم. به عبارتی دیگر، عشق به فرد دیگر، تنها از طریق شناخت خودمان امکان‌پذیر است. زیرا پایه و اساس هر رابطه عاشقانه سازنده، رضایت و خوشبختی طرفین رابطه است. حال، چگونه می‌توانیم بفهمیم کدام نوع رابطه عاشقانه به ما شادی می‌بخشد، در حالی که در مورد تمایلات، آرزوها، سلیقه‌ها، احساسات و مسائل شخصیتی خود به طور کامل آگاه نیستیم.