احتمالا ژانر وحشت، یکی از قدیمی ترین ژانرهای داستانی است. همانطور که میتوانیم اجداد شکارچیمان را تصور کنیم که به خانه می آمدند و داستان های خنده دار تعریف می کردند، به راحتی می توانیم ببینیم که شب فرا رسیده و اعضای قبیله دور آتش جمع شده اند و برای یکدیگر داستان های ترسناک تعریف می کنند. وحشت، همیشه بخشی از اسطوره و دین بوده است. اگر دین تلاشی برای معنا بخشیدن به جهان است، پس شاید وحشت بدین معناست که ما نمی توانیم همه چیز را بدانیم و همواره مناطقی از تاریکی که غیر قابل نفوذ است، وجود خواهد داشت.

در حالی که واضح است که چرا مردم داستان های عاشقانه می خوانند، اما کمتر مشخص است که چرا میخواهند خود را بیهوده بترسانند. به نظر می رسد از ترساندن خود لذت میبریم. شاید بخواهیم خودمان را محک بزنیم تا ببینیم چگونه با ترس واقعی کنار می آییم. البته این ترس کاملا ساختگی است. ما میدانیم که واقعا قرار نیست زمین بخوریم و فقط یک داستان است. یا این وجود شاید لازم باشد هر از چند گاهی آن دکمه را فشار دهیم تا مطمئن شویم هنوز کار می کند. شاید از طریق داستان های ترسناک، فرصتی پیدا کنیم که درون تاریکی بپریم.