انقلاب فرهنگی چین، یک انقلاب اجتماعی بود که تحولاتی در زمینه سیاسی در کشور چین به دست مائو تسه تونگ و جیانگ چینگ درسال ۱۹۶۶ به وجود آورد. هدف از این انقلاب، مبارزه با چهار عامل کهنه در فرهنگ چین و همچنین مبارزه طبقاتی با بورژوازی (دسته‌ی بالاتر یا مرفه و سرمایه‌دار در جامعه) بود. اما در عمل، این انقلاب فرهنگی موجب سرآمدی حزب کمونیست از تمامی رقبایش شد. دراین انقلاب فرهنگی که تا سال ۱۹۷۶ ادامه یافت، دانشگاه ها تعطیل شدند، بسیاری از چینی ها کشته شدند و آثار فرهنگی ارزشمندی از چین و تبت از میان رفتند.

تلاش مائو، برای بازیابی قدرت نامحدود به منظور عملی ساختن دریافتی رادیکال از انقلاب سوسیالیستی، جان میلیون‌ها نفر را گرفت و میلیون‌ها نفر دیگر زندانی شدند. اما برای اینکه انقلاب فرهنگی چین را بیشتر بشناسیم، لازمه اش درک فرهنگ و تاریخ هزاران ساله کشور چین است که هدف دیوید پیتروزا، نویسنده این کتاب، دقیقا همین مسئله است. در دوره ای که سلسله هان، بر کشور چین حکومت میکرد، زمانیکه هنوز کشورهای اروپایی و آمریکایی تحت سلطه بربرها بودند و چین یکی از بزرگترین و قدرتمندترین کشورها بود، ظلم و ستم فراوانی در حق پایین ترین قشر جامعه، یعنی کشاورزان و دهقانان میشد.

در واقع، مبارزه ای شکل میگرفت در برابر سرمایه داران که هر روز ثروتمندتر میشدند و میلیون ها چینی هر روز فقیرتر. مخصوصا که سیل شدید و قحطی های فراوانی که در قرن نوزدهم اتفاق می افتاد، شرایط زندگی را بیش از پیش برای قشر فقیر جامعه سخت تر میکرد. کشورهای متجاوز غربی، نظیر بریتانیا و فرانسه از مشکلات چین کاملا سو استفاده و بهره برداری میکردند و بخش‌هایی از خاک چین را به تصرف خود درآوردند و بر بخش‌هایی هم که تصرف نکرده بودند، مسلط شدند. مردم چین هم که میخواستند از سلطه خارجی ها به درایند، با یکدیگر متحد و همدل شده و این انقلاب فرهنگی را پایه گذاری و گسترش دادند.