وقتی فراز و نشیب‌ها و سختی‌های زندگی، بار سنگینی بر دوشمان می‌اندازد و در ذهنمان هرج و مرج ایجاد می‌کند، وقتی تمامی افکارمان به هراس و به چیزهای بی ربط می‌پردازد، وقتی تحمل و صبرمان به حد اشباع می‌رسد و حتی کسی هم نیست که شکایت‌هایمان را به او بگوییم، چه باید کرد؟ به کجا باید پناه ببریم؟

نوشتن از رویدادها و روزمرگی‌ها، احساسات، خشم‌ها، ناراحتی‌ها، شادی‌ها، آرزوها و غیره، همواره راه‌حل است. برگه سفید کاغذ، حرف‌هایمان را با آغوش باز پذیراست و به هیچ وجه ما را قضاوت نمی‌کند. به همین دلیل، بدون تردید، می‌توانیم بنویسیم. این روزنگار، برای نگاشتن است، برای تخلیه کردن آنچه را در ذهنمان انباشته کرده‌ایم و برای شکل دادن به عادت‌های کوچکی که در راه تحول بزرگ قرار دارند. روز به روز و برگه به برگه، ما فرصتی برای تنها شدن با خودمان پیدا می‌کنیم، ۳۶۵ روز، ۳۶۵ کار کوچک، ۳۶۵ حس تازه و ۳۶۵ تمرین برای بیدار شدن